Και στο τέλος σκαρώσαμε το δικό μας διήγημα.
Η εντολή - εργαλείο που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι ο ήρωας πρέπει στο τέλος να κάνει μία ανατροπή.
Ιδού πως την χρησιμοποίησα.
Η πλάτη - By Elina Anthopoulou
Κοιτούσε την πλάτη της. Όλες αυτές τις γνώριμες καμπύλες. Τους αστερισμούς που σχημάτιζαν οι μικρές ελίτσες. Ήθελε να την χαϊδέψει. Ντρεπόταν να απλώσει απλά το χέρι του. Μπορεί να την ξυπνούσε. Μπορεί να την τρόμαζε. Ίσως να της έδινε το λάθος μήνυμα. Το βλέμμα του έπεσε στην πράσινη πλάτη του τετραδίου της. Εκεί, δίπλα στο κομοδίνο. Πριν κοιμηθεί είχε γράψει. Ίσως να είχε γράψει γι’ αυτόν. Ποτέ του δεν ήταν αδιάκριτος. Πολύ θα ήθελε να την ρώταγε τι έγραψε. Αλλά πάλι ντρεπόταν. Παρόλο που την αγαπούσε πολύ, ακόμα ντρεπόταν. Φοβόταν.
Στους ξένους φαινόταν πάντα τολμηρός. Τολμούσε να χορέψει στα μπαρ. Να κολυμπήσει γυμνός στην παραλία. Πριν από έξι χρόνια είχε τολμήσει να της ζητήσει να βγουν. Αυτό το κορίτσι τον είχε βοηθήσει να ξεπεράσει πολλούς φόβους και ντροπές. Αυτό το κορίτσι χαμογελούσε περισσότερο από τ’ άλλα. Τώρα πια χόρευαν μαζί στα μπαρ. Κολυμπούσαν μαζί γυμνοί. Ήταν καλή ομάδα. Τα έκαναν όλα μαζί.
Και τώρα την παρατηρούσε να κοιμάται μπρούμυτα. Να χαμογελάει στον ύπνο της. Ήταν πολύ γενναίο κορίτσι. Ταλαντούχο και υπομονετικό. Είχε υπομονή μαζί του όταν εκείνος λύγιζε. Λύγιζε από το βάρος της ζωής που του έτυχε. Το βάρος της προβληματικής του οικογένειας. Το βάρος της αρρώστιας που του έτυχε. Το ήξερε ότι θα γίνει καλά όμως. Το πίστευε ακράδαντα.
Ήθελε το καλύτερο γι’ αυτήν παρόλο που δεν μπορούσε πάντοτε να της το δώσει. Ή νόμιζε πως δεν μπορούσε. Κι εκείνη πάντα δίπλα του, να τον ακούει. Να της λέει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του.
Πήρε το βλέμμα του από πάνω της. Κοίταξε πάνω στο γραφείο. Όλες οι φωτογραφίες του. Μικρός στο χωριό κάτω από ένα λαμπερό ήλιο. Όταν πήρε το βραβείο για κείνη τη φωτογραφία που είχε τραβήξει στη σχολή. Με τη λευκή του παντελόνα έξω από το Ηρώδειο. Αγκαλιά με τους κολλητούς του. Και η κούπα με τον καφέ του. Αγαπούσε πολύ τον καφέ του. Όλη μέρα έπινε καφέ. Πως τον ήξερε αυτό το κορίτσι... Το κορίτσι του.... Εδώ και ένα μήνα κάθε μέρα του έφερνε φρέσκο καφέ στο γραφείο. Δίπλα στις φωτογραφίες.
Γύρισε στην πλάτη της αγαπημένης του που κοιμόταν. Ήταν ώρα να φύγει. Να βγει έξω στην ηλιοφάνεια. Δεν ανήκε πια σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν μπορούσε πια να πίνει τον καφέ της. Εξάλλου είχαν περάσει σαράντα μέρες. Από τότε που εκείνη φόρεσε το λευκό πουλόβερ και το πράσινο παντελόνι στην κηδεία του. Τόσο καλά τον ήξερε....
 |
| φωτογραφία travellerlina |
