Η λέσχη διαβάζει και γράφει για....

"Το Κόκκινο και το Άσπρο" 
της Ελένης Στελλάτου, Εκδόσεις Πόλις
Διαβάσαμε, στην κυριολεξία απνευστί, το βιβλίο "Το Κόκκινο και το Άσπρο" της Ελένης Στελλάτου (εκδόσεις Πόλις) που η συγγραφέας είχε την καλοσύνη να μας χαρίσει.  Αυτές τις ψηφίδες μνήμης, ευαισθησίας, τρυφερότητας που τοποθέτησε σαν κολάζ στα διηγήματά της.  Το βιβλίο αποπνέει χρώματα (γαλάζιο, ροζ, λευκό, κόκκινο, κίτρινο), αρώματα που τα οσφραίνεσαι, με μια γεύση γλυκού και πικρού.

Παραστάσεις, εικόνες μιας ρεαλιστικής ή φανταστικής πραγματικότητας μέσα από τη δική της τρυφερή, εσωτερική ματιά, ματιά αγάπης, καλοσύνης, μιλώντας σε α' πρόσωπο.  Βιώματα που αφορούν σε πρόσωπα αγαπημένα, σε παιδικές μνήμες, σε στιγμιότυπα που αρπάζει και αιχμαλωτίζει ο δικός της φακός.

Η ρέουσα μορφή των εικόνων, το νερό που καθαίρει ή που κινητοποιεί καθορίζουν την αφηγηματική πλοκή.  Άλλωστε τα "πάντα ρεί".  Μας έκανε εντύπωση η καλοδουλεμένη γλώσσα που θυμίζει συγγραφείς άλλων εποχών.

Μας άγγιξαν ιδιαίτερα τα διηγήματα "Λεμόνια", "Τσάντα στον ήλιο", το γλυκό "Αλογάκι από φράουλα", "Λουτροθεραπείες στο ηλιοβασίλεμα".  Μοιραστήκαμε απώλειες, κενά, δικές μας μνήμες με τον "Πατέρα", το ιδιαίτερο, ελλειπτικό "Το κόκκινο και στο άσπρο".

Πραγματικά χαρήκαμε τις στιγμές ανάγνωσης με ένα βιβλίο φροντισμένο από το εξώφυλλο ως τη στοιχειοθεσία, με το όμορφο, καθαρό, ονειρικό εξώφυλλο. 

Η Ελένη Στελλάτου και το βιβλίο της "Το Κόκκινο και το Άσπρο" βρίσκεται στις λίστες του Περιοδικού "Ο Αναγνώστης" για τα λογοτεχνικά βραβεία 2019 στην κατηγορία "Πρωτοεμφανιζόμενοι Πεζογράφοι". 

Οι τελευταίες μας μέρες στην Αμερική

Η Κάλλια Παπαδάκη με τους "Δενδρίτες" της μας αφηγείται την ιστορία του Αντώνη Καμπάνη, μετανάστη στην Αμερική την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και του γιού του Μπέιζιλ που γεννήθηκε εκεί.  Ο ιδιαίτερος τρόπος γραφής της Κάλλιας Παπαδάκη, έχει ήδη κεντρίσει το ενδιαφέρον μας και προκάλεσε μια ωραία συζήτηση στην προηγούμενη συνάντησή μας.  

Σας περιμένουμε για να ολοκληρώσουμε την κουβέντα για το βιβλίο αυτό την Τετάρτη 5 Ιουνίου στις 7 το απόγευμα στο Soul café.

Η Κάλλια Παπαδάκη είπε στην ΕΡΤ για το βιβλίο της:

Το βιβλίο ήταν μάλλον μια εσωτερική διεργασία ετών κι ερωτήσεων που σωρεύτηκαν και θέλησαν να διεκδικήσουν μια μικρή αθανασία. Γιατί, αν κάτι μου έκανε μεγάλη εντύπωση τα πρώτα χρόνια των σπουδών μου στην Αμερική, ήταν το αχανές τοπίο, κάθετα ή οριζόντια και τα σκαμμένα πρόσωπα των ανθρώπων που σύχναζαν στα ντάινερς της επαρχίας, τα πρόσωπα και τα χέρια που κουβαλούσαν πέρα από μνήμες μαζί κι ένα φορτίο, μια μικρή καμπούρα, το απωθημένο ενός τόπου και τη διάψευση της επιτυχίας, οριστική κι αμετάκλητη. Κάποιοι από τους ομογενείς τα κατάφεραν, πολλοί όμως πάλι, όχι. Γι’ αυτούς τους πολλούς, έγραψα το βιβλίο. Και για να ξορκίσω το βλέμμα τους που από τότε με καταδιώκει.

Μάιος στην Αμερική!

Το μήνα Μάιο διαβάζουμε το, βραβευμένο με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας 2017, βιβλίο της Κάλλιας Παπαδάκη "Δενδρίτες". 

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Κάμντεν, Νιου Τζέρσεϊ, 1980. Ερημωμένα σπίτια, κλειστές βιομηχανίες, φτωχές συνοικίες. 

Ένας έφηβος, ο Πητ, εξαφανίζεται, και η μάνα του η Λουίσα πεθαίνει το επόμενο πρωί από στεναχώρια. Η αδερφή του, η δωδεκάχρονη Μίνι, ορφανή από γονείς, εισβάλλει άθελά της στη ζωή της συμμαθήτριάς της Λητώς και ανατρέπει τις βεβαιότητες της οικογένειάς της. Ανοίγει ρωγμές που δύσκολα θα κλείσουν· έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν, στο αμερικανικό όνειρο, σε δεύτερες και τρίτες γενιές μεταναστών, στην παρακμή και τη φθορά της πόλης, σε χαμένες ευκαιρίες και σε επιλογές που λάθεψαν. Κι όσο ο θετός πατέρας της Λητώς, ο Μπέιζελ Καμπάνης, ψάχνει να βρει τι στράβωσε στη διαδρομή, τόσο αναμετριέται με τα φαντάσματα και τους φόβους της παιδικής του ηλικίας· κι όσο η γυναίκα του η Σούζαν απομακρύνεται από κοντά του κι από την κοινή κι ανέμπνευστη ζωή τους, τόσο η Μίνι και η Λητώ μοιάζουν να ενηλικιώνονται σε έναν κόσμο σκληρά κι άδικα καμωμένο. 

Ο χρόνος, σαν τις νιφάδες του χιονιού, τους ξεγελά, ξεγλιστρά και χάνεται. Μαζί του κι αυτοί.

Την Τετάρτη 22/5/2019, στις 6.30 το απόγευμα, σας περιμένουμε στο αγαπημένο Café Soul για να μοιραστούμε εντυπώσεις από το "ταξίδι" μας ως την Αμερική του 1980! 

Τετάρτη 8 Μαϊου η επόμενη συνάντηση

Το Μάιο στη Λέσχη μας συνεχίζουμε με τα "Έθιμα Ταφής" της Hannah Kent στην αγαπημένη αυλή μας του Soul café την Τετάρτη 8 Μαίου στις 18.30 το απόγευμα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο από την ίδια τη Hannah Kent:

Η Άγκνες Μάγκνουσντότιρ κατηγορήθηκε το 1828 για τη βίαιη δολοφονία του εραστή της, Νάταν Κέτιλσον, και του Πέτουρ Γιόνσον. Η Άγκνες Μάγκνουσντότιρ είναι η τελευταία γυναίκα που καταδικάστηκε σε θάνατο στην Ισλανδία, κι αποκεφαλίστηκε το 1830. Προτού όμως «το άψυχο κεφάλι της τοποθετηθεί σε κοντάρι στον τόπο της εκτέλεσης», στάλθηκε να εκτίσει την ποινή της σ’ ένα απομονωμένο υποστατικό, σε μια οικογένεια αγροτών που δεν την καλοδέχτηκαν, τρομοκρατημένοι καθώς ήταν από το έγκλημα που διέπραξε και τις φήμες περί γυναίκας-τέρατος. Ο μόνος που θέλησε ν’ ακούσει την ιστορία της, ήταν ο ιεροδιάκονος εφημέριος, Τότι, ο οποίος και θα υποδείκνυε τον δρόμο της λύτρωσης και της μετάνοιας στο απολωλός πρόβατο. Και ενόσω η Άγκνες τού ξετυλίγει το μπλεγμένο κουβάρι της ζωής και της ψυχής της, τότε μονάχα, η ομήγυρή της θ’ αρχίσει ν’ αντιλαμβάνεται πως τα φαινόμενα ίσως τελικά και ν’ απατούν.

Αυτή την ιστορία πρωτάκουσε η έφηβη τότε Hannah Kent όταν ταξίδεψε μέχρι την Ισλανδία ως υπότροφη της Λέσχης Ρόταρι. Αυτή την ιστορία μάς αφηγείται στα Έθιμα ταφής της χρόνια μετά κι ύστερα από ενδελεχή έρευνα. Όπως δηλώνει κι η ίδια στο σημείωμά της: «Πολλά γνωστά γεγονότα από τη ζωή της Άγκνες και στοιχεία επιβεβαιωμένα σχετικά με τους φόνους έχουν χρησιμοποιηθεί σ’ αυτό το μυθιστόρημα. Κάποια περιστατικά τα έχω αντλήσει απευθείας από τις πηγές, κάποια άλλα είναι αληθοφανείς εικασίες και συμπεράσματα δικά μου». Και συμπληρώνει πως για «το φονικό έχουν γραφτεί αρκετά αξιόλογα βιβλία και άρθρα (…). Αν και εξαιρετικά χρήσιμες όλες αυτές οι δημοσιεύσεις, υιοθετούν απόψεις αντίθετες μεταξύ τους. Κάποιες χαρακτηρίζουν την Άγκνες “απάνθρωπη στρίγκλα, μάγισσα, φόνισσα”. Το μυθιστόρημα ετούτο γράφτηκε για να αποτυπώσει μια πιο διφορούμενη εικόνα αυτής της γυναίκας».

Κλείνοντας τη θεματική του χρόνου

Η θεματική του χρόνου μας έδωσε αφορμή για πολύ όμορφες συζητήσεις και αναζητήσεις στα τρία τελευταία βιβλία που επιλέξαμε να διαβάσουμε, όμως ήρθε η ώρα να την κλείσουμε ή καλύτερα να βάλουμε μια άνω τελεία γιατί σε αυτό το ανεξάντλητο θέμα δεν μπορείς παρά να επιστρέψεις κάποια στιγμή...

Ένα συμβολικό κλείσιμο αυτού του πολύ ωραίου κύκλου στη Λέσχη μας κάναμε στην τελευταία μας συνάντηση διαβάζοντας το υπέροχο ποίημα του Αντώνη Φωστιέρη "Ανεπίδεκτοι αθανασίας", το οποίο και θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας

Ανεπίδεκτοι αθανασίας

Τρεις ώρες φτάνουν για να γράψεις ένα ωραίο ποίημα
Όμως τριάντα χρόνια δεν αρκούν να γράψεις ένα ποίημα
Όσο αν ζητάς κι αν θυσιάζεις. Η άνοιξη
Κατάλαβα πως είναι υπόθεση ρουτίνας για τη φύση
Που εχθρεύεται το πνεύμα και αμαυρώνει το άφθαρτο.
Σκέψου καλά: Κάθε μορφή αθανασίας αντίκειται
Στην έννοια του όντος. Κάθε αντίθεση
Θα συντριβεί κάτω απ’ τη φτέρνα του καιρού
Καθώς πατάει με δρασκελιές και πέλματα γρανίτη. Ανοίγοντας
Μια υπόνοια παρόντος
Καίγοντας 
Τα φρύγανα των πράξεων σε ουρανομήκεις φλόγες ήλιου. 
Όπου παρόν 
Σημαίνει απλώς το παρελθόν του μέλλοντος
Ή, πιο σωστά, το μέλλον ενός άλλου παρελθόντος
Αφού, όσο ξέρω, δεν υπάρχει ακόμα η συνταγή
Να φτιαχτεί μια στιγμή διαρκείας.

Τι άπληστοι

Σταθήκαμε στ’ αλήθεια τι άσωτοι
Μες στη φιλαργυρία μας. Ποιος θα πιστέψει άραγε
Πως σπαταλήσαμε τη λίγη αιωνιότητα που μας αναλογεί
Χαμένοι σε μιαν έρημο από λέξεις. Σπέρνοντας
Και περιμένοντας το νέο φρούτο να φυτρώσει απ’ το κουκούτσι,
     αφήνοντας
Το γινωμένο φρούτο να σαπίσει. 

Στ’ αλήθεια τι άπραγοι

Τι ανεπίδεκτοι αθανασίας οι θνητοί.